Wat ik heb geleerd door het opnemen van mijn les
David Rogers, prijswinnend Aardrijkskunde leerkracht en adjunct-directeur, vertelt over zijn ervaringen met videosoftware:
Ik herinner het mij nog goed dat voor het eerst gesuggereerd werd dat ik mijzelf moest opnemen terwijl ik les gaf. Als een jonge aardrijkskunde leraar op een school in Newton Aycliffe (Engeland) in 2002 was ik hier enthousiast over en, zoals degenen die mij op Twitter volgen al weten, ben ik niet verlegen als het gaat om het nemen van selfies. Ik gebruikte een flip-camera, plakte 'm tegen de muur in de achterkant van de klas aan en drukte op ‘record’.
De geluidskwaliteit was behoorlijk slecht en ik kon niet zien waar de studenten aan werkten, maar de ervaring die ik opdeed veranderde wel mijn lesgeven. In het bijzonder hoe ik van de ene fase van de les naar de andere overstapte en hoe ik mijn lessen begon en eindigde. Door mezelf op de beelden terug te zien (een oncomfortabele ervaring – zeker, maar niemand was bij mij in de buurt om mijn gêne te zien) vielen mij een paar dingen op:
- Ik gaf huiswerk aan het einde van de les en dat ging gehaast
- Mijn instructie waren niet bijzonder duidelijk. Met mijn relatief recente kennis van cognitieve belasting betekende dit dat mijn klas te veel tijd besteedde over nadenken over wat ik wilde dat ze deden, in plaats van na te denken over het leren zelf.
Nadat ik met mijn mentor/begeleider had gesproken en her en der wat ervaringen gelezen had, veranderde ik mijn uitvoering:
- Ik geef het huiswerk aan het begin van de les, geef tijd voor opheldering en ‘bouwtijd’ om er voor te zorgen dat mijn leerlingen het huiswerk opschrijven.
- Ik ontdekte de techniek van ‘PRINT’ die ervoor zorgde dat mijn overgangen in de les duidelijk waren en de instructies nauwkeurig.
Het punt dat ik eigenlijk wil maken is dat video mij een krachtige gelegenheid bood om over mijn eigen lesgeven na te denken en mijzelf te ontwikkelen op basis van de vastgelegde beelden. Inmiddels heb ik de implementatie van videosoftware op verschillende situaties uitgevoerd en weet ik een ding zeker: deze platformen zijn niet gemaakt om over een les te oordelen. Als je dat niet gelooft, neem je les dan maar eens op en deel deze opname met je collega’s. Vraag hun om een oordeel te vellen over je les. Waarschijnlijk zal je ontdekken als ik: er is een heel scala aan oordelen en een heel scala aan problemen. Zo kun je bijvoorbeeld al niet met de leerlingen praten, vragen stellen of door hun boeken bladeren. Een oordeel vellen is dus onmogelijk.
Niet alleen is het beoordelen van lessen gevuld met valkuilen, ook het personeel zal geen enkel systeem accepteren of adopteren dat bijdraagt aan ‘verantwoording’. Uit ervaring kan ik wel zeggen dat het personeel zich wil bezighouden met initiatieven die eenvoudig te gebruiken zijn en het leren verbeteren. Denk dus goed na over de introductie van videosoftware: zorg er voor dat de opnamen altijd eigendom zijn van docenten en alleen worden gedeeld op initiatief van de docent. Benadruk het doel van de technologie; dus niet de camera of het bekijk van video, maar het verbeteren van het onderwijs voor de leerling! Zelf- en groepsreflectie is een enorm krachtige techniek om het lesgeven nog beter te maken.
Dit is een vertaling van de orginele blogpost door IRIS Connect UK. Deze is hier te vinden.